پایتخت شعر ایران

    ازت بد میگم تا نیان سمت تو کسایی که شاید میمیرن برات من از بس حسودم می‌خوام کور شه چشایی رو که زل زده تو چشات بکش ماشه رو تا خلاصم کنی از این حسرت و آرزو و عذاب پر از فکر های محالم همش پر از حس بیداری اما تو خواب سوالی نکردم جوابم کنی می بخشم نخوای باز خواهش کنی نمیزارم این عشق تو سینه مو همین حس خوبو خرابش کنی     کجا میری بدون من نزار اشکام جاری شده بمون تا خنده ی تلخم با لبخندت بهاری شه نه راهی پیش رو دارم نه...

با بوسه لب هامو ببند وقتی شکایت می کنم دارم به طرز بوسه هاست بد جوری عادت می کنم نگفته حرفامو بخون سکوت اشتباه نیست نگاه کن نگاه کن نگاه که گناه نیست نبند به روم درا رو که بمونه راهی واسه من تو حوض چشمم خیرشو ببین چه ماهی واسه من تموم زندگیم تویی کار منو تموم کن گلوله ی نگاهتو تو قلب من حروم کن بیا و خیره شو به من شب منو دراز کن بیا و مشت قلبو با یه اشاره باز کن گناه داره قلب من که بی گناه بشکنه نزار که کم بیاره دل تو...