پایتخت شعر ایران

‍ بهار نارنج     دست خودم نیست فکر کردن به تو شبیه لالایی میماند... بیخیالم می کند از هر رنجی و غمی فکر کردن به تو شبیه بازی کردن توی کوچه در سن پنج سالگی من است   همانقدر دلچسب و شادی آور همانقدرخلاقانه به همان روشنی به همان زیبایی کاش برای همیشه بمانی لاعقل اگر برای من نمیشوی مال دیگری هم نباش بگذار بدون ترس به تو فکرکنم (ای بهارنارنج من)     فهیمه جهانی   ❤️   روابط عمومی انتشارات بین المللی حوزه مشق https://ketabbaz.hozeyemashgh.ir

مدت زیادی از آن روزها گذشته است و من هنوز به عشق فکر می کنم به تو فکر می کنم به خیابانی که ریشه اش به باغ انار می رسید و به آسمانی که به رنگ چشمان تو باز می شد به رودی که شاهد بوسه هامان بود و ستاره ای که در خنده ما فرو می رفت به انگشتانت فکر می کنم وقتی موهایم را از پشت می بافتند تا عشق در رگ های من موج بزند نماندی با من تا شب، موسیقی بی کلام ما باشد نماندی با من تا چیزی بیشتر از عشق درون من شعر شود...

دلتنگی که وقت و زمان نمیشناسد دلتتگی دانه ای عاشق است که هر وقت دلش بخواهد ریشه میکند و سر از خاک بیرون می آورد شاخ و برگش روان میشود و به دورت میپیچد و آنگاه به فلسفه ی یکی شدن عاشقانه تو را در آغوش میکشد مهشید فرمایشیان   💎💎💎 چاپ انواع کتاب: شعر،داستان،دلنوشته،رمان،کتاب کودک، کتاب کار،ترجمه کتاب، سفرنامه،زندگینامه،نمایشنامه،فیلمنامه و... با شرایط ویژه و تبدیل پایان نامه ارشد و رساله دکتری به کتاب با بهترین شرایط و اکسپت مقاله همایشی، کنفرانسی در یک هفته در انتشارات بین المللی حوزه مشق به مدیریت دکتر فردین احمدی https://hozeyemashgh.ir

دنیا به وسعت دیدمان بود تا لبه ی دیوار پشت بام خدا بیامرزد همسایه را نرده بان چوبی ای ساخت که از سر دیوار بالا می زد ، چشم هایم رو به جهان باز شد..... تو که باشی میشوم خلاق ترین دلداده ی تاریخ با هر لبخندت ، دشتی پُر از پروانه از دلم پر میکشد و دامان سیاه آسمان شهر، میشود زادگاه رویاهایم ، پاک و رنگانگ کوهی پر از سلسله ، انعکاسِ خنده هایم می شود و رودی روان و نا میرا ، گذرگاه نگاهم خلاقیت من، به خُلق تو گره خورده خالق حال خوبم باش... 💎💎💎 چاپ...

رفت؛ که روشنایی ببخشد به روزِ تار که زخم های درختانِ جنگل را ببند که پاک کند زمین را که برچیند علف های هرز را و برای فرو رفتگی های چهره‌ی ماه، التیام شود. که جَلا بدهد بر آسمان که ندایِ آمدن بخواند بر کهکشان که بشویَد، غبار و آلودگیِ ابرها را رفت؛ که رکاب بزند تا مزرعه‌ی آفتابگردان که لاکِ سرخ بکشد بر سرِ گندم زار و بافتِ گیسوانش را بشِکافد در باد! رفت؛ رفت و دور شد آنقدر که به ارمغان بیاورد استشمامِ تنفسِ طلوعِ آفتاب را !.. 🌹🌹 با تو ستارگان در نهایتِ این شبِ تیره و...

🌻🍃🌻🍃🌻🍃🌻 کویر گشته ام گهی به شوق تو، سراب نه به احتضار رفته ام،نرفته ام به خواب، نه! به لرزه خو گرفته ام به های و هوی بادها شکسته دل شدم ولی،نگشته ام خراب، نه! چو زورق شکسته ای میان موج رفته ام خانه به دوش گشته ام،خانه به روی آب، نه! غزل سروده ام درآن، نشانی مرا بگیر به قدر چند برگه شد، به قدر یک کتاب،نه! شبم به صبح می رسد به روشنی به آفتاب و صبر می کنم کمی،نمی کنم شتاب،نه! به لحظه، های عمر خود شعر حواله میکنم؛ که مست شعر می شوم، به جرعه ای...

دریا دلش گرفته و در غم شناور است آتش گرفته سینه اش... از غم مکدر است بر شانه های خسته ی دریا امید نیست این شانه های غمزده امید آخر است پرواز را به خاطره بسپار بعد از این چون بالهای سوخته سهم کبوتر است اندوه و درد را به تماشا نشسته باز اشکی که روی صورت غمگین مادر است در حسرت نبودن تو مانده در سکوت بغضی که با نگاه پریشان برابر است وقتی دچار شعله ی اندوه می شود کشتی به گل نشسته بماند که بهتر است مرگ است ناخدا و به مقصد رسیده ای مرگی چنین میانه...

زیر لب به اره ماهی گفت : تو برو...خودم تُنگ شکسته م رو درست میکنم! اره ماهی دیرش شده بود و خونواده ش منتظرش بودن...ازش خداحافظی کرد وگفت : من فردا برمیگردم و رفت! ماهی قرمز کنار تُنگ شکسته ی خوشگلش نشست و گریه کرد...اما بی فایده بود باید می رفت چون میدونست دیگه نه میتونه مث قبل تو تُنگش بمونه , نه میتونه به اره ماهی دل خوش کنه که مراقبشه... یه بوسه با لبای قرمزش روی قسمت شکسته شده ی تُنگش زد... این همون جایی بود که بخاطر اره ماهی شکسته شده بود تا از تُنگ بیرون بیاد!...

  من منتظر نور پگاهت شده بودم درکوچه ی دل چشم به راهت شده بودم گر تشنه ترین گشتم و محبوس کویرم دور از نمِ باران نگاهت شده بودم وقتی که دم پنجره ی یادتو بودم محو هنرِ پرتوِ ماهت شده بودم آن خاطره، خوش باد که درمعرکه ی عشق دلبسته ی چشمان سیاهت شده بودم یک آه که ازگوشه ی لب های تو برخاست من سوخته ی آتش آهت شده بودم تو لشکرنوری که به وقت سحر،از پیش بی واهمه تسلیم سپاهت شده بودم در زلزله ی عشق که آوارترینم ای کاش که مهمان پناهت شده بودم یک مصر...