پایتخت شعر ایران

"شور جوانی ام" شور جوانی ام را در کدامین کوچه پس کوچه های غرور جا گذاشته ام که با بغض در گلو گره خورده خاطرات را مرور می کنم؛ در کدام در گیری ذهنی و هیاهوی عشق حواس پرتی گرفته بودم به خیالم به سر و سامان رسیده بودم اما ؛ سرنوشت چیزِ دیگری رقم زد؛ خزان ،باور هایم رابرگ برگ کرد جسور شدم نقشِ دخترِ قوی را بازی کردم بی پروایی کار دستم داد باید از نرسیدن ها می ترسیدم از بی عشق ماندن از بیمار شدن تنهایی عمیق می ترسیدم ... هر لحظه تاوان ِروزهای درماندگی ام را...

پرِ پرواز تا که از عشق تو من آواره ی صحرا شدم دلشکسته با خدای خویش هم نجوا شدم خرقه پوشی گشتم و دیوانه ای خانه به دوش خسته از جور زمانه، تارک دنیا شدم با خدای خویش گفتم آنچه در دل داشتم لب گشودم پیش او رسواترین رسوا شدم سر به زانوی خیالش چون نهادم نیمه شب مست از بویش خرامان واله و شیدا شدم گفتمش ای عشق ای معبود من، حی ودود از لبانت تا شنیدم نکته ها دانا شدم کور بودم من در این دار مکافات ای خدا تا نظر کردی به حالم ناگهان بینا شدم همچو...

ای چشم سیاهت چون آهوی تماشایی ای ناز نگاهت شد سرمنشا زیبایی   تو برگ گلم هستی، من شبنمی از اشکم با صورت ماهت چون خورشید اهورایی     با خواب وخیال تو، در خلسه ی خاموشی رویا زده ام هر شب تا صبح که می آیی   در ساحلی از دریا با موج سکوت شب من باشم واین عشق و اشعار شکوفایی   تا کشف کنم جان را، اسرار درونم را ای لولو و ای مرجان در باطن دریایی   آرامش محضی تو در خلوت تنهایی در مانده ام ای یارا ، ای نفس مسیحایی   دنیا و جهانم...