پایتخت شعر ایران

پاییز دیگری آمده است بی آنکه قبلی رفته باشد مثل جسد هایی که هرگز از "کره بس" بیرون نیاورده اند گوش کن کسی روی تکه سنگ ها شیون می کند موهایش را می کند لالایی می خواند و خیره به گنجشگ های روی درخت اشک می ریزد و چقدر صبورند گنجشگ ها که جفت های تازه ای دارند نگاه کن مردی هر روز تور ماهی گیری اش را برمی دارد کنار رود می رود جنازه های تازه ای را می گیرد و خیره به گنجشک های روی درخت ادای احترام می کند و چقدر صبورند گنجشک ها که تخم های...

تو گسترده‌ای از من تا من ای دوست، تو در وجود من جاری هستی من در تو محو شده‌ام، تو در من حل شده‌ای مرزها از میان رفته و ما در هم آمیخته‌ایم تو منی و من توئیم، دیگر جدایی نیست تو اقیانوسی وسیع و بیکرانی که من در آن غرق شده‌ام و هویت خود را یافته‌ام سال‌هاست که در کنار هم گام برداشته‌ایم دست در دست، شانه به شانه، رو در روی هم اکنون دیگر تشخیص تو از من دشوار است من زادهٔ توام و تو آفریدهٔ من ای عزیزتر از جان من، ای یگانه من تو گسترده‌ای از...

    ازت بد میگم تا نیان سمت تو کسایی که شاید میمیرن برات من از بس حسودم می‌خوام کور شه چشایی رو که زل زده تو چشات بکش ماشه رو تا خلاصم کنی از این حسرت و آرزو و عذاب پر از فکر های محالم همش پر از حس بیداری اما تو خواب سوالی نکردم جوابم کنی می بخشم نخوای باز خواهش کنی نمیزارم این عشق تو سینه مو همین حس خوبو خرابش کنی     کجا میری بدون من نزار اشکام جاری شده بمون تا خنده ی تلخم با لبخندت بهاری شه نه راهی پیش رو دارم نه...

«ونگوگ» مرا جست و جو کن بر فراز آسمان خانه ای سفید شش هفته مانده به مرگ... در گل های آفتابگردان در هفت در زرد در زیتونی مرا از پیچش شب های پر ستاره بپرس از ماه از مردم کلیسا از بوته ی گندم از جمجه ی سیگاری از چراغ روشن و دهان های پر از سیب زمینی از لاله ی گوش از خون از چاقو از زنی روسپی با هدیه ای گوشتی... مرا زیر دستان ابدیت پیدا کن در دروازه های خون آلود... من آنجا هستم ، میان گندمزار کنار خانه ی زرد که گاوی لمیده است کلاغ ها...

صدای شکستن قلبم می‌گفت بی‌تو هرگز نمیشه... باز باران با ترانه میزنه بر بام شیشه... عکست هنوزم روی دیوار روی بوم سیاه نقاشی... شکل یه لبخند کجم حالتی بین عشق و فحاشی... تموم گلایل‌ها امشب رخت عزا به تن کردن... تموم ابرها امشب گریه به حال زار من کردن... کاش ته قصه‌ی من نشود قصه‌ی بَد... کاش بی‌قرص بخوابم تا به ابد... کاش می‌شدم لُخت در جیغ‌ترین لحظه‌ی تخت... کاش می‌شد بگریزم از هر لحظه‌ی سخت... خسته‌م...خسته از این همه بی‌رحمی... خسته‌م و میدانم توحال مرا می‌فهمی... آوای مرگ،در دل شب خدا هم ازاین غم در فرار بود... شاید صدای...