پایتخت شعر ایران

پرِ پرواز تا که از عشق تو من آواره ی صحرا شدم دلشکسته با خدای خویش هم نجوا شدم خرقه پوشی گشتم و دیوانه ای خانه به دوش خسته از جور زمانه، تارک دنیا شدم با خدای خویش گفتم آنچه در دل داشتم لب گشودم پیش او رسواترین رسوا شدم سر به زانوی خیالش چون نهادم نیمه شب مست از بویش خرامان واله و شیدا شدم گفتمش ای عشق ای معبود من، حی ودود از لبانت تا شنیدم نکته ها دانا شدم کور بودم من در این دار مکافات ای خدا تا نظر کردی به حالم ناگهان بینا شدم همچو...