پایتخت شعر ایران

کوچه ها رد می‌شوند از من برای مدتی می‌خورد دیوار و درهایش به روحم ،لعنتی یک خیابان شلوغ آمد که من را رد کند خورده سیگاری به پست دودمانم ،پاکتی روی اعصاب بهم ریز و درشت زیر شهر داخل هر گوشه اش کز می‌کند، ناراحتی هر طرف دارد نگاهم می‌کند بی اختیار گریه می‌آید سراغ کوچه باغ پاپتی رنگ پاییز آنقدر خود را به آن پس کوچه زد گم شده راه پرستوهای جلد عادتی بی‌خیالی طی نکرد آخر مداد واژه ها زیر لج افتاده روی حالت بی نوبتی آنقدر گاهی قلم می‌ریزد اعصابش به هم سبک حجم شعر من این...

اندوه غزه می‌کشد هر آدمی را پیوند محکم می‌زند نامحکمی را اصلا چه معنی می‌دهد کودک بمیرد!؟ با هر گلوله بچه ای کوچک بمیرد !؟ توجیه بیخود را برای من نیاور حتی دلیلی قدر یک ارزن نیاور قانون جنگل هم سر کودک کشی نیست کودک تمام غصه اش اسباب بازیست نوزاد شش ماهه چه می‌داند بلا چیست بمب و تفنگ و کینه و جنگ و جفا چیست خشکیده شیر مادری کودک گرسنه ست خوابش گرفته بچه ی کوچک گرسنه ست از تشنگی دارد عطش می‌نوشد او را خشکیده شیر مادرش میدوشد او را پستان مادرها نشان تیر جنگی ست دستان...