پایتخت شعر ایران

"حقِّ حرم"   بازم کوله م رو بستم. امسال دیگه باید راهی می شدم. به قاب عکس کوچک روی میز اتاقم، که تصویر زیبایی از بین الحرمین بود، خیره شدم. ناخودآگاه نگاهم بارونی شد.. ۳ سال بود که آرزوی نفس کشیدنِ عِطر بین الحرمین رو داشتم.. چندین سال بود که حسرتِ دوییدن و نرسیدن به حرم، بند بندِ وجودمو می خورد.. ولی چه کنم که نامه ی وصالم به دستِ ارباب، بدون امضا می مونْد. پارسال همین موقع ها بود.. نزدیکای اربعین.. مثل امسال کوله م رو بستم و حتی از دوست و آشنا هم خداحافظی کردم.. یک روز مونده...

"داغِ وداع" ناگهان در شلوغیِ بازار دیدمش.. خودش بود.. با همان لبخند.. با همان نگاه.. نفسم به آنی بند آمد وُ قلبم تحمل این حجم از خون ورودی به دهلیزهایش را نداشت.. پاهایم سست شده بودند وُ نزدیک بود روی زمین ولو شوم. با ته مانده ی جانی که هنوز در بدنم سوسو می زد، به نزدیک ترین تکیه گاهی که اطرافم بود، دخیل بستم. نه پای رفتن داشتم و نه دلِ ماندن.. دنیا به دور سرم می چرخید وُ من حتی نای این را نداشتم که صدایش کنم. او را از خودش هم بهتر می شناختم و خاطرش همیشه...