پایتخت شعر ایران

من رها در کوچه‌های غم می‌زدم تنها قدم مثل لک‌لک‌های جامانده از سفر سر گشته بی بال و پر آسمان غرق سکوت به تماشای گلی شد‌ خیره غافل از این‌که شب رنگ پلیدی و سیاهی را به ریشه‌ی گل می‌زد و درختان از وحشت این‌که نکند تلخی گل به مشام خیابان برسد گلبرگ صنوبرها را در برگ‌برگ وجود خود می‌کوچاندند و این سایه‌ای می افکند بر سر دیوار ترک خورده‌ی باغ و گل در انتظار آمدن آب نم‌نمک می‌خشکید چه کسی می‌دانست که شب در اندیشه‌ی چیست؟! و چرا شوم شده؟ دل‌تنگ است یا دل‌سنگ؟ خواب است یا بیدار؟ شایدم...

پروانه باش رها کن این پیله را رها کن با غم مشین ای دوست درمان هر بلا کن گردش به دور گردون نیرنگ بود و افسون جذبش مشو مسافر، ترک جهان ما کن بازیچه گشته انگار این قوم نامسلمان باده بنوش و هردم در خلوتت دعا کن از مهر جان فزایش نومید مباش ای دل روشن رهی گزین و آیینه را صدا کن از زیر و روی دنیا، هرگز نشی تو آگاه بشکن تو این قفس را تعلقت رها کن آخر چه سود دارد از عمر خود گذشتن هرلحظه را نگهدار با خویشتن وفا کن اینکه شوی تو مخمور هرگز...