پایتخت شعر ایران

دل به دل راه اگر داشت ، مرا می فهمید نه که بر اشک من از فاصله ها ، می خندید سینی خاطره ام پر شده از سیب لبش کاش آدم شده ، احساس مرا می سنجید شب اعدام حضورم ، پی فرجام نرفت بس که از حادثه ی عشق و جنون ، می ترسید پای اقبالم اگر تاول تقصیر نداشت دور آتشکده ام ، رقص کنان می چرخید قهر تیمور دلش ، زنده به گورم کرده آخرش مرگ به داد من سرسخت رسید آه از قصه ی بیداری من در شب تار آه از یار که بی دغدغه خواهد...