پایتخت شعر ایران

شب درسکوت وماه فراسوی حیرت است گویی جهان تهی زتجلّی طلعت است بی وقفه است هق هق خاموش قلب من بی شک زمان تبانی تقدیر وحسرت است اینک امید به بستر پرمهرخویش خواب غم آشنا وزنده دار شام غربت است صدها نوشته های نخوانده ز التهاب شمعی حزین نفس به سرا؛نور ظلمت است رخسار یار پرتو فکنده به آسمان دل درخفابه منظرش مبهوت صحبت است باهر بیان اشک ملازم شده ولی اقرار عشق سهل به قاموس خلوت است باید چگونه فاش کنم سِرِّ ناب خویش شب رفت ودر پی اش فلق را به نوبت است تکرارهرشب است غمِ هجروعشق یار...

کیفر((درنگاه نافذچشمان توغرق در دنیای دیگر میشوم تو تبسّم میکنی من محو در شعله های زرد آذر میشوم باکلامت مسخ می گردانیم مثل باران پرطنین ودلکشی تو سخن می گویی و من ناظر انسجام دُر وگوهر میشوم طیف احساس نوین قلب من از فروغ نازنینت مملو است حال خوبی دارم‌اما جان من تا که باشی ناب ومحشر میشوم دوریت چون انعکاس آذرخش رعشه بر جانم مداوم‌میزند بی تو محبوسم به بند التهاب گوئیا محکوم کیفر میشوم دستهایت رشته میثاق را میزند پیوند با دستان من از نفوذ هُرم عشقت بی امان باترّنم مهر پرور میشوم تو برایم شعر میخوانی چه...