پایتخت شعر ایران

دل چنان بر نازنینم عشق داده ام بسی که به بوی عنبرش ، جان میدهم هر جا دمی او به رویا وخیال هست آن طاوس عشق گر بخواهم او را جوری ز عشق کشم همی طعنه و حرف به تزلزل‌های عفت در برم پچ پچ اغیار ز عشق ، شد زخمهای دل همی زجر عشق را که بگوید سختی رنج است دلا جز فراق، دیگر !!!به شیرینی چو قند باشد همی میکنم لحظه به عمر ، بر اختیارش که دهم عشق را با دل و جان با ناز کشیدنها همی گر که بویی از عزیز آید، بگویم هست خودش چون...

به مژگان سیه چشمان تو دوست به سایه ای ز عشق ، دل خیمه ای داشت   به پرده ای ، ز اسرار درونت دلم محرم نشد ، حرف تو را کاشت   شد آن دست ز عشق هزار دستان ز وصل دل به قطعی،تیشه ای داشت   به شور دل ، ز آن عشق بازیها ز تنهایی به رویا دست برداشت   چو پروانه،ز بال،سوخته شد دل که شمع روشنیش،از گل برداشت   دل را،چو عشق دید،با اینهمه مهر عقب گردی بکردو دست برداشت   بگفت عشق،گر که لیلایی به مجنون به مهرت،بیش مجنون بایدی داشت   نوای عشق،مسرت...