پایتخت شعر ایران

غزل در باغ ادب دانه و بذری کاشتیم تا کی برویم میوه برداشت کنیم گفتم باغبان کی سبد آماده کنیم گفت وقتی دل به دل بلبل این باغ کنیم گفتم پس تودر باغ چه میکنی گفت آنچه بلبل میکرد ما کنیم گفتم بین تو وبلبل فرقی نیست گفت چرا بلبل از گوش کند وما از حرث کنیم‌ گفتم پائیز بلبل خاموش بود گفت خزان نگذاشت که ما یکسره تصنیف کنیم گفتم من از این حدق خزان دلگیرم‌ گفت به از این مسئله دان ما نیز سره تفکیک کنیم گفتم در هواداری این بذر مرنجان ما را گفت ما گل این...

آن گِل که در این سیر بقا بنا نشد گویا که بگندید واز او رها نشد هنری را که زند سکه از آن فلز عشق صد لطمه خورد لیک و ولی فنا نشد       عشق پیوند دو قطبیست که معمار نهاد ورنه فرهاد کجا طالب شیرین بود در ره عشق میندیش که مقصد به کجاست همتی خواه که جویش دل فرهاد گشود       آنان که در این دایره نقطه پرگار شدند درجمع بسی رنج کشیدند و مدد کار شدند گو که پروانه در این دایره دانست که شمع نقطه رنج محیط است وبدورش خط پرگار شدند...