پایتخت شعر ایران

  خداجان بیا شب به مهمانی ام بفرما به میز غزلخوانی ام ببین بیت بیتِ دلم تنگ توست تو سامان بده، نا بسامانی ام بیایی کنارم که مستم کنی گوار ا شود ، هرچه نو شانی ام سرم را گذارم به زانوی تو دوا می شود درد جسمانی ام به اسماء اعظم دلم را ببر من آخر همان ابر بارانی ام ببین هق هق گریه های مرا گشودم همه بغض پنهانی ام خطا کرده ام ،چشم دارم ولی به لطف تو چون در پریشانی ام چنان آیه آیه بخوانم تو را فروکش کند حال طوفانی ام خودآگاهی از حال واحوال...