پایتخت شعر ایران

چه باید کرد بدان از دردهای من ، زمین شیرازه می گیرد و از عشق زلیخا یوسفش آوازه می گیرد چه باید کرد با دردی که پا گیر است و دامن گیر چرا دنیا غمش را با دلم اندازه می گیرد ؟ به عشق و هم قلم سوگند ، واژه واژه پر دردم و باز این چرخ ، نا غافل بهانه تازه می گیرد؟ ببین مخروبه شد جانم ببین دل پای در گل ماند و معمار از من ویران ، بهای سازه می گیرد دلم می خواهد امشب تا سحر با تو سخن گویم ولی افسوس کامم را دَم خمیازه...