پایتخت شعر ایران

زنی با یک قلم اینجاست کە بغضی بی امان دارد سخن از راز ناگفته حریمی بینشان دارد زنی ناراضی و دلخون از این قانون بنوشته که باشد ارزشش نیمه نهایت در عمل کشته زنی اینجاست بنشسته بهارش رنگ پاییز است خزان  برقامتش خوش رنگ ولیکن  سرخ وگلریز  است زنی در پوشش و تاریک نهان  از دیده انظار مثال مومیایی شد  نفسها میکشد انگار زنی اینجا  دلش خونیست انار سرخ صد دانه که پیچد تو به  تو در خود وجودش عشق جانانه زنی مرده ز باورها  تعصبهای اجباری به زیر  چکمه بیداد سکوتی تلخ و ناچاری زنی  با آرزوهایی رسیدن رفتن...