پایتخت شعر ایران

بے من به کجا مے خواهے بروی،کمے تأمل کن! شاید فرصت دیدن لبخندت از دور، دیدگانم را تار کند . بے من به کجا مے خواهے بروے، کمے آرام باش! زمزمه پرواز دستانت روحم را سخت مے فشارد ، خودم را گول میزنم که تو هستے ، اما لحظات از حماقت من خمیازه مے کشند . به کجا خواهے رفت که هواے نفس کشیدنت دیگر برایم سنگین مے شود . من،توراهرزمان در خیالم سخت در آغوش مے گرفتم، آرام بودم . میدانے ،پشت تمام دلتنگے هایم بے هوا گذرمی کنی . راهی را پیمودم، که براے نبودت، ثانیه مے شمارد....