پایتخت شعر ایران

از کنج لبت بوسه ی بسیار بریزان از چشم خودت قهوه ی قاجار بریزان از لحظه عاشق شدنم سیب چکیده از سیب بیا باده ی بسیار بریزان شب امده و پنجره ها چشم به راهند دلتنگ منم شانه ی دیوار بریزان باروت ترین شعله ی انبار شبانه کبریت بکش لرزش هر بار بریزان سنتور بزن چرخ بزن حضرت لیلا مصلوب شو و بر بدنم دار بریزان در دایره ی چشم تو عاقل شده مجنون پس باز دف و تنبک و گیتار بریزان هی چرخ بزن چرخ بزن چرخ مکرر با زلزله ای لذت آوار بریزان من مولوی ام شمس تویی...

باید برای آسمانم بال و پر باشی مجنون تر از هر عاشقی دیوانه تر باشی باید برایم یک جهان تاریخ دیوانه در پوشش هر داستان و شعر تر باشی اسکارلتی باشم که نه بر باد رفته عمر رت باتلری پرجنب و جوش و شور و شر باشی چون رومئو و ژولیت با من بیایی عشق آیدا شوم تو شاملویی شعله ور باشی تا آسمان بیکران تا آن سر دنیا چیزی بخواهم مثل مارکو در سفر باشی باید که شیرینت شوم خسرو نباشی تو فرهاد باشی بین هر کوه و کمر باشی مثل خدایان باشم و تنها برای من چون بندگان...