پایتخت شعر ایران

حضرتِ "تو" شانه‌هایت به قدرِ قدرت مسیح بی اندازه صلیب بود برای شکارِ قلبِ بیگناهِ زنی که دام را نمی‌فهمید بی‌شک وطن هم به قدرِ شانه‌های تو وسیع نبود! تنت اعتبارِ انسان دستهایِ حاصلخیزت احتمالِ بهشت و من آن فرشته‌یِ سرگردانِ تبعیدی که در او شیطان را چکیده‌ای گناهِ نانجیبِ پاک: مرا به ابتذالِ شب بِکوچان به استعاره‌ئ خوشبختی به نکاحِ تن و تن به گرما شاید پیامبری که با دیدنت مرتد شده در دینت مومنانه نازل شود میدانی؟ شبانه در قتلِ انتظار لکنتِ تاریکی را دزدیده‌ای تا بهشت در بَستَرت جان بگیرد بی‌شک این‌بار از بیم رانده شدن در...

گلوگاهِ "زن" دروازه یِ بهشت است از جامش تشنگی را مینوشی در پوستِ شب نفس هایش را که می دمد بی درنگ حتی اتاق هم عریان میشود دیوارها میمیرند "تن" زمان را می دزد و شرم؛ در لباس هایش جان می کَند! در تواَمانِ لب ها یکدیگر را می بَلعند زیرا که "بوسه" بَلیغترین مبحثِ شناساییست! بوییدن ساییدن لغزیدن و انعکاسِ صدا.... ... ... ..... در تکاپویِ تعویق رود جاری میشود برکه ها پر میشوند گنجشک ها میخوانند و ناگهان تابستان پدیدار میشود و بی سرزمین تر از دیروز تنِ شرجی اش را ورق می زند تعریق لحظه ها ....