پایتخت شعر ایران

" شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد " گل ِ بی خار مگر میل به چیدن دارد تَنِ سروی که بر آن حک شده ماهِ دلدار بلبلِ عشق چرا شورِ پریدن دارد ؟ می‌دهد بوی محبت اگر آغوشِ وطن طفلِ رنجیده چرا ذوقِ رهیدن دارد؟ مرتعی را که پر از برّه یِ رامِ ترسَ ست پنجه یِ گرگِ طمع شوقِ دَریدن دارد بامِ دل کاه گِل و رَدِّ تَرَک دیوارش چشمِ بارانی ِ ما بیمِ چکیدن دارد رِندی و آز بُوَد شیوه یِ مَکرِ ظالم و صد افسوس صداقتِ سَرِ شیون دارد ما که در دام ِ بلا صیدِ...

اشک هایم می چکد بی ماهِ تابانی که نیست سوز دارد زخم دلِ را دَرد درمانی که نیست می‌رود سَر کاسه یِ صبرِ مرا داغِ فراق دشتِ دلِ می خشکَد از قحطیِ بارانی که نیست سر به زانویِ خیالت می‌گذارد قلبِ من مست میکوبد طپش از جامِ پیمانی که نیست میگذارم بر پلِ احساس پایِ خسته را می شتابم سویِ دلدارِ خرامانی که نیست می سراید قصه ای پُر دَرد را استادِ غم می دَرانَد چاکِ غم را از گریبانی که نیست   ✍️رقیه صدفی           ❤️❤️ روابط عمومی انتشارات بین المللی حوزه مشق https://ketabbaz.hozeyemashgh.ir چاپ...

سالهایِ *قحطیِ شقایق* در حسرتِ استشمامِ عطرِ *غریبه * ی ِحقی مدفون زیرِ آوارِ تزویر می بلعم هوای ِ مسمومِ * آسمان پر دود * را رژه میروند مقابلِ چشمانِ متحیرم آدم ها ، با قلب هایی *آهنی* نگاههایی خاکستری بر ذوقِ باورم میزنند * گل فروش * با *لبهایِ بدونِ خندهِ * زیر ِ * چترِ سیاهِ * وعده ی ِ پوشالیِ درِ باغی سبز پشتِ حماقتی کور پنهان کرده * قفس پُر پرنده * را تا به وقت خاموشیِ *شهرِ* پُر * جنب و جوش* تحویلِ جغدِ شومِ شب دهد که از حرارتِ خوش رقصی در بزمِ روباهان...

سازِ مخالف میزند ، گیتی از آفرینش ، در پی ِجنگ است حق مانده زیرِ پای استبداد قلب ِ سیاست سرد ، از سنگ است رقاصه یِ بزمِ شَرارت ها با سازِ قدرت ها ، هماهنگ است دریوزگان ، دنبالِ کفتاران این ، داغ بر پیشانیِ ننگ است مو... لایِ درزِ نقشه هاشان نیست مغزِ نوابغ ، بی گمان هَنگ است نو کیسه ها ، سر مایه دارانند تنها دلیلش فقرِ فرهنگ است بر مسندِ عالَم ، جُلوسِ جَبر این عرصه بر نام آوران تنگ است مستکبران ، بی رحم می تازند دنیایشان زشت و سیه رنگ است نقاشِّ ماهر!...

"خزان غم" ّباغ سبز ارزوها را خزان ِ غم گرفت گرد باد حادثه ، بر پیچ وتاب یاس خورد انقدر زد تکیه دل بر شانه های التماس عاقبت سنگ جفا بر شیشه ی احساس خورد در وفای عهدِ جانان ، یکه تاز عاشقی در خفا ، تیغ خیانت بر دلِ وسواس خورد پروراند از شیره ی جانش نهال عشق را ریشه اش را خنجر نامردی و سیّاس ، خورد استقامت خاک شد ، از رزم جانفرسای دل طاقتش تیر ستم ،در لحظه ی حساس خورد اشک تنهایی و حسرت ،شد روان از دیده اش اخرش ، سنگ ملامت ، چشم...