پایتخت شعر ایران

با انتظاری بی تاب و طولانی به تقویم نگاه میکنم پاییز است فصل دلدادگی پاییز است و پیدایت نمیکنم در این شهر در این دیاری که درختان ماتم زده اش در سبزی مکدرشان مهر و موم شده اند پنجره را غبار پوشانده و من ایستاده در باورهایم خوابم می بَرَد و تو مرا نشسته در تماشای غروب می بینی و چه غریبه و اشتباه می بینی مرا مثل همیشه ! اگر غفلت نبرده بود مرا دلم باران میخواست و یک چتر یک هوای پاکیزه مثل برگ نعنا خنک و معطر دلم بارانیم را میخواست و صدای قدم زدن اشتیاقِ تو...

قلبم را به سینه دوختم تا نیفتد میان تشتی که در آن رخت می شویند و چهره ام را پشت شمد هایی که آویخته برطناب باد می خورند، پنهان کرده ام تا آفتاب سایه اضطرابم را برصحن حیاط، بزرگ جلوه ندهد. دو کودک کنار حوض بازی می کنند، گذشته و آینده، البته من حال هستم، حال و هوایی که روی خوشی ندارد! خورشید می تابد و طاقت قلب تفت دیده ام را طاق می کند. دل به زلال حوض می سپارم تا شوری ها را بشوید و حال من به اعتدال برسد. در حال می مانم، مرز باریک میان گذشته...