پایتخت شعر ایران

نیمه شب ها با خودم وقتی که خلوت می کنم، غربتم را با شبم اینگونه قسمت می کنم: پیش شمعی می نشینم تا سحر پروانه وار از زبان شاپرک با شعله صحبت می کنم بس که در فکر توام هر نیمه شب در خاطرم چهره ات را در میان ماه رؤیت می کنم با طلوع صبح روشن، هم خودم را هم تو را در خیالاتم به چای و قهوه دعوت می کنم در غروب از فرط دلتنگی به ساحل رفته و دست در دست خودم با موج حرکت می کنم با وداع قرص خورشید از کران آسمان هی دلم می...

شب و موسیقی باران، چه احساس دل انگیزی دلم را می برد با خود، صفای باد پاییزی تو در رؤیای شیرینم همان نیلوفری هستی که شب ها تا سحر از خنده ی مهتاب لبریزی به تن کردند میخک ها لباس زرد و نارنجی چه نقاشی زیبایی، چه تن پوش دلاویزی تماشا دارد آن صبح فرح بخش و مصفایی که در گهواره ی رنگین کمان از خواب برخیزی گلاب افشان شده اینجا و از عطر تنت سرشار گلی یا درّ غلتانی که از گلبرگ می ریزی؟ در این پاییز روح افزا پرم از حس شادابی من و تو ، نم نم...