پایتخت شعر ایران

ای داد که میسوزم و فریاد رسی نیست این سینه پراز حسرت و راهِ نفسی نیست آزادیِ مشروطِ جهان حکمِ عذاب است این وسعت دنیا به نظر جز قفسی نیست از بس که نقاب از پیِ هم خورده به صورت هیچ آیِنه مشتاق به تصویر کسی نیست غارتگرِ دنیا همه را برده و انسان خوابیده و آگاه ز بانگ جرسی نیست تا مقصدِ آرامش ما راهه درازیست همراه که بسیار ولی همنفسی نیست دنیا به گمانِ همگان یک گل زیباست در چشم من اما که به جز خار و خسی نیست این رقصِ پر از شورِ اجل روح نوازست بوسیدنِ...

تلخ هستم، ناخوشم، این روزها بارانی ام لابه لای هاله ای از دردها زندانی ام کوه دردم، در درونم هست یک آتشفشان ظاهرم آرام اما از درون طوفانی ام قلب من آیینه است اما ترک برداشته ست سنگ این مردم همیشه خورده بر پیشانی ام از مرام نابرادرها ستم ها دیده ام در مَثل شاید شبیه یوسفی کنعانی ام کلبه ای هستم که آتش در وجودم رخنه کرد دوستانم چشم ها دارند بر ویرانی ام میزند لبخند برمن مرگ، پس اخر رسید ان که هرشب خاستم در گریه ی پنهاني ام ابوالفضل علی آبادی           از...