پایتخت شعر ایران

«قلب من» قلب من گویی شکست از بار غم، درمان نشد در نگاه سرد شب، لبخند من پنهان نشد اشک در چشمان من چون رود جاری شد، ولی درد در جانم نشست و لحظه‌ای آسان نشد در شبِ بی‌ماهِ هجران، شوق دیدارم گریخت هرچه فریاد از دلم برخاست، جز طوفان نشد سایه‌ی اندوه افتاد از غمت بر روح من هرچه کردم تا رها گردم، ولی امکان نشد سینه‌ام چون کوه خاموشی، پر از فریاد بود بعدِ تو  در قلب من آوازی از  وجدان نشد در حصار سرد تنهایی، دلم پژمرده شد نه امیدی، نه نگاهی، هیچ‌کس درمان نشد گوش‌هایم خسته...

"مرداب" خسته از جنگی نابرابر میانِ جسم و روح، گویی ستاره‌ام سقوط کرده از آسمانِ زندگی. در من، نسیمی از اندوه می‌وزد. به مرداب پناه می‌برم، شاید که ماه، قرص شود در دو گویِ چشمانم. دل، برای شادی‌ام تنگ، و مرداب، برای من تُنگ است. اما ماهِ این ماهیِ در تُنگ... کجاست؟ نمی‌دانم! اشک‌هایم عسلی‌ست که پناه می‌برد به آغوشِ کویری خشک. کویر را چه به عسل؟ با تار‌تارِ گیسوانم، ریسمانی بافته‌ام برای رساندنِ ستاره‌ام به آسمان. آری، همان ستاره‌ای که به زانو، به زمین افتاد. به دریا بگوید: از مرداب آمده‌ام، مرا به ساحل راه می‌دهی؟ آمده‌ام غم‌هایم را...