پایتخت شعر ایران

تو ای امید قلب آشنایان تو ای قلب و وجود مهربانان تو ای عاشق تو ای عاشق ترینم تویی مادر تویی دنیا و دینم تویی شمع و منم پروانه ی تو تویی جان و منم جانانه ی تو تویی دریا و من هم ساحل تو تو موجی و من هستم قایق تو تو نوری بهر شب شبهای خموشم تو آسایش بر این جوش و خروشم تو آبی بر تن سوزان و خسته م تویی مرحم بر این زخم های بسته م تویی مادر همه راز و نیازم تو‌ مأوایی به شب های درازم بدان مادر به مهرت زنده هستم از...

ما دو تا خط شديم تو اين دفتر تا كه از شكل ها خلاص بشيم نه موازيم باش نه قطعم كن يه كارى كن فقط مماس بشيم يه كارى كن جدا شيم از دفتر بسه هر چى سياهه حاشيمون اول صفحه لمس كن تنمو آخرش صفر باشه زاويمون واسه چى بى تو زندگى بكنم؟ واسه چى عمرمو حروم كنم؟ بايد اين صفحه رو به هم بريزم كار اين دفترو تموم كنم دلم از بس كه دور ميشى ازم بى هوا شور ميزنه يعنى زندگى بغض هامو بيخ گلوم داره هاشور ميزنه يعنى تو رو ديدن ميون اين همه خط مثل...

نقطه چین سهم من از دنیای آدم ها نقطه چینی به وسعت غم بود در توان خیال گم میشد آنکه بغضش شبیه شبنم بود ما اسیر سکوت شب بودیم شب اسیر تلنگر بوسه بوسه درگیر وحشت شلاق تازیانه سکوت یک کوچه نقطه چین ها به داد جمله رسید تا که سانسور هم نفس بکشد عشق آزاد توی پس کوچه بتواند کمی سرک بکشد نقطه چین میگذارم آهسته توی آغوش مبهم تقدیر بازهم نقطه چین تکراری بغض تلخی که خنده را دزدید با سکوتی به وسعت فریاد نقطه چین های شعر شد آزاد شاعر از خواب کهنه شد بیدار نقطه چین...

‌ دلش جایی همین اطراف در پاییز جامانده زنِ آواره ای بر بامِ توفان خیز جامانده در اعماقش کسی فریاد می زد دوستت دارم کسی تا قسمتی ابری و باران خیز جامانده کنار پنجره رویای او را باد با خود برد از آن دلتنگی اما اندکی سرریز جامانده شبیه برکه ای از ماه دور افتاده و حالا به قلبش رد پاهای جنون آمیز جامانده اگر چشمش به در مانده کنار شمعدانی ها امیدی در دلش هرچند که ناچیز جامانده هزاران مثنوی در وصف اندوهش نمی گنجد تمام خنده اش در بقعه ی تبریز جامانده شمیم عاشقی در خاطرش هر لحظه...

از دل سپردنم تا دل بریدنت تنها یه خواب شد سهم من از تنت تا خواستم از این ظلمت رها بشم دنیامو تیره کرد موهای روشنت حتی تو خوابمون هی ناز میکنی احساستو چه سخت  ابراز میکنی تا دست می‌برم واسه گرفتنت گنجشک می‌شی و پرواز میکنی اون صاف و سادگیت آخر جواب داد فکر تو روحمو راحت عذاب داد اصلا بنا نبود عاشق بشم  ولی تا دیدمت دلم بندو به آب داد دنیام تباه شد روزی که دیدمت از کاسه ی نگام سرمی‌کشیدمت تو بیشتر ولی اهل نموندنی واسه همینه که از دست می‌دمت باید از این به بعد...

نمیدونم کجای قصه بودم دقیقا لحظه ی آرامشم بود گلی که تو بهم هدیه ندادی همیشه روی میزارایشم بود همون روزا که فارغ بودم از عشق یکی اومد که قلب من رو لرزوند منو چشماش جوری شعله ور کرد که جنگل های تو چشمام و سوزوند   گوش کن تو ببین که چی میگم چارچشمی مراقب من باش من پرُم از شبای بارونی وقت گریه مواظب من باش یکی اومد برای نبش قبر ِ همون حسی که توی بچگی مُرد تموم خاطرات تو دوباره مث دفترچه تو ذهنم ورق خورد تو که عشق منو از یاد بردی چرا یاد من...

استکان پر می‌کنم با زهرماری استکانم را اندازه‌ی این استکان کردی جهانم را اصلا مگر چیزی برای بازیابی هست گم کرده‌ام بعد از تو اعصاب و روانم را من داشتم مانند آدم شعر میگفتم اما نگاهت آمد آجر کرد نانم را گفتم که آری دوستت دارم ولی دیدم تو با سکوتت تا ابد بستی دهانم را چیزی نگفتم بلکه شاید مرگ با دستش امضا کند پایان تلخ داستانم را از فرط تنهایی دگر یادم نمی‌آید فرق میان دشمنان و دوستانم را ای زندگی از خیر قلب خسته‌ام بگذر یا محو کن از صفحه‌ات نام و نشانم را مجید گلدار  ...

خانه ات آباد عشق دست مرا بسته ای روی به هر سو کنم، هر طرفی میرسم در قفسی، خسته ای خانه ات آباد عشق دست من و دامنت یوسف گمگشته ام چشمم و پیراهنت کاش به دادش رسی عاشق بی زور را کاش به منزل بری آن همه شب کور را پای به زنجیر تو از همه دل کنده ایم تا تو چراغی شوی خانه بی نور را کاش حصارم شوی خسته ام از بی کسی خانه ات آباد عشق کاش به دادم رسی       کار، کارِ کبوتران ابله است ورنه من از حضور تو در شبستان خانه...

. زنی فریاد زد در باد که من آبستن دردم بیا گیسوی خود را من به نقدی چند میبندم گرسنه کودک پر درد تبی با لرز در تن داشت دو چهره با نگاهی سرد تبر با سنگ برمیداشت بگفتا این تبر را گیر درختان تنومند میان جنگلم بردار و سیم لخت تارم را به تار موی خود بردار زن درمانده ی لنگان نگاهش یک بیابان بود و مویش موی پرزان بود تبر را کوفت بر تارش و سوی کودک خُردش در آغوشش فشارش داد و شیرش اندکی میداد دو چهره گام را برداشت و روی خود به سوی زن قدم را...

درد بی مرحم ما می‌گوييم زخم خورده‌ایم ، شما پی مرحمید؟! زخم ما از همین دل نگریستن به یاران بی وفا است زخم ما آشکار شدن سیرت حقیقی دوست نمایان است داد از که خواهیم وقتی خنجر خونین در دست دادگر است؟ زخم ما از خودی است ، این زخم ها را مرحمی است؟ نه ! زخم‌های ما را مرحمی نیست #نازنین_ندائی       ❤️❤️  روابط عمومی انتشارات بین المللی حوزه مشق    https://ketabbaz.hozeyemashgh.ir      چاپ انواع کتاب: شعر،داستان،دلنوشته،رمان،زندگینامه،سفرنامه،نمايشنامه،فیلمنامه، تبدیل جزوات اساتید،مربیان، معلمان و دانشجویان به کتاب تبدیل پایان نامه کارشناسی ارشد به کتاب  تبدیل رساله دکتری به کتاب ...