پایتخت شعر ایران

بگذارچونیلوفرمرداب بنوشم... ازسبزالفبای توسیراب بنوشم... اندازه ی تاریکی شب تشنه ی ماهم... بگذارکه ازچشم تومهتاب بنوشم.... بگذارکه ازنورتواندازه ی برکه.... یالااقل اندازه ی شبتاب بنوشم... کی گفته شماشمع....؟!ویانورچراغی؟! خورشیدپرم کن...نفس ناب بنوشم.... من ماهی لب تشنه ی دریاچه ی شورم.... نگذارکه ازاینهمه.......قلاب بنوشم.... ممنون تو ومهر توأم حضرت استاد! نگذاشته ای ازلب شب، خواب بنوشم.... شاگردکلاس اولی درس توهستم.... یادم بده ازدست شماآب بنوشم.... #پروانه_منصوری         🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹     شایددوباره بیایدپیغمبری جدید حرفی جدیدبگوید،دردفتری جدید یک کاوه ازدل مردم قد راعلم کند... ازتن ،سپاه بسازدآهنگری جدید سلول‌های جهان راازنورفوکند لب رابه خنده بدوزدسوزنگری جدید یک ماه نوبگذارددرکنج...

بیزارم از جنگ، چون بی سواد و مکتب ست! نه شناسنامه آدمها می خواند، نه دفتر مشق بچه ها را ! کور ست ! امید و آرزو نمی شناسد! سند ازدواج نو عروسان نمی بیند! مدرک دانشگاهی تحصیل کردگان نمی بیند! غرور و جمال دختر و پسران جوان نمی بیند! فردای کودکان، آرزوی انسان ها، رؤیاها، دلتنگی ها و حسرت هایشان را نمی بیند! کر ست! صدای مادران در فراق فرزندانش نمی شنود! صدای پر پر زدن پرندگان نمی شنود! صدای حق ، صدای مظلوم نمی شنود! ادب ندارد ! پای می گذارد روی خانه و شهر و آدما! روی...