پایتخت شعر ایران

درفراسوی جاده‌ی مه آلود زمستان درپاییزی برگ ریزان بسراغم بیا من اینجا اندازه‌ی دنیا برایت دلتنگم بهانه های دنیا را پشت بند هم می‌آورم ودر ورای انها بی بهانه می‌نویسم که چقدر دوستت دارم کنار تو دلم غم‌ دنیا را فراموش می‌کند ناز چشمان مستت بد جوری هواییم می‌کند   فرحناز مولایی           از قلم تا جاودانگی... با شما! انتشارات حوزه مشق با عشق به کتاب و باور به استعدادهای این مرز و بوم فعالیت می‌کند. ما به جای ساختن کتاب‌های سطحی، به خلق آثار ماندگار و حمایت از نویسندگان و شاعران عزیزمان افتخار می‌کنیم. هر...

فرود مرگ در دیدن موزه‌های خریدنی آه دکان‌دار فریاد بی‌پولی است رسم نوین نوروز در کوچه‌های شهر شهر شلوغ است به شلوغی فکرمان از تحریم امسال مبارک است ماه رمضان مصادف با عید ما را به روزه با چه افطاری! هر روزه در سال روزه‌ایم از بس فکر برنج و روغن و حبوباتیم هر سال به از سال بعد ما را چه اندازه مرده‌های بی‌دفن، بی‌خاکیم ما مردمان بی‌دفاع از رنج رنجی که از تحریم داریم می‌سابیم زهرا اسلامی       از قلم تا جاودانگی... با شما! انتشارات حوزه مشق با عشق به کتاب و باور به استعدادهای این...

- نگفته بود اقیانوس اون‌قدر ترسناکه... نگفته بود کف و ته‌اش لرزه به تن آدم می‌ندازه. انتهای سیاهش قلبم رو مچاله می‌کنه؛ مگه نمی‌گفت عظمت خداست؟ پس چرا این‌قدر وحشت‌ناکه؟! اون که دروغ نمیگه؛ حتما اقیانوس زیبا و خیره کننده‌ست. به سختی پاهامو راضی به پیش‌روی کردم. آب خنکی که لای انگشت‌ پاهام جریان گرفت، باعث یخ زدن خون توی رگ‌هام شد. حسِ وقت‌هاییو داشتم که نگاهم نمی‌کرد. اون موقع هم انگار می‌مُردم؛ ولی نه از بی‌توجه بودنش، از انتهای تاریک قلب و روحش... آخِری که هیچ‌وقت لبخند ازش نچکید. از یجایی به بعد قلبم دیگه نمی‌زد. تا کمر توی...

(نگاه) دلم را سپردم به نگاه پُر مهرت چون قشنگترین عشقِ دنیا نگاه تو بود برایم زیرِ سقفِ بلند آسمان، روی دامانِ زمین، هر کجا که خسته و پُر غصه شدم نگاه تو به دادم رسید زلالی نگاهت بس است مرا در این روزگار بی مهری #رویا_ابراهیمی         از قلم تا جاودانگی... با شما! انتشارات حوزه مشق با عشق به کتاب و باور به استعدادهای این مرز و بوم فعالیت می‌کند. ما به جای ساختن کتاب‌های سطحی، به خلق آثار ماندگار و حمایت از نویسندگان و شاعران عزیزمان افتخار می‌کنیم. هر نقدی که از روی خیرخواهی و...

درون سینه‌ام، رازهای نهفته است چون مرجان‌های سرخ در اعماق سکوتم ریشه دوانده‌اند. تلاشی هست برای بخشیدن آنکه قلبم را آزرد چشمانم را پیش از خواب گریان کرد. پس از مرگم طوفانی سهمگین در راه است، که سایه‌اش قلب سیاهش را فرا خواهد گرفت. گهگاهی نفس‌هایم به شماره می‌افتد برای ادامه زندگی، تنها یک چیز می‌تواند نگهم دارد: زخم‌هایم صدف شوند نور شوند و آفتاب بر این زخم‌های سرد بتابد. فانوس دریایی با نوری لرزان راهی به فردایی نشانم دهد که در آن آرام گیرم.   نرجس باقری(هُوَر)           از قلم تا جاودانگی... با شما! انتشارات...