پایتخت شعر ایران

«مهربانی» تا توانی مهربانی پیشه کن در کلام و حرف خود اندیشه کن عالمی را حرف خوش آباد کرد حرف زشت، چون خنجر است و کوه درد این زبان را می شود چون نیش کرد وز محبت کینه ها خاموش کرد می توان چون شبنمی بر گل نشست یا که موجی گشت، کشتی را شکست می توان همچون نسیمی بر رخ یاران خزید یا که طوفانی شد و مرگ آفرید می توان مخروبه ای آباد کرد یا که یک شهری پر از بیداد کرد می توان با دشنه ای زخمی نهاد یا که بر زخم دلی مرهم نهاد می توان...

پرسه می زدم غروب را با چشم هایی که در خود بهار داشت و مدام باران را به خیابان می کشاند خیابان عطر روزهای رفته بود عطر ساعت شش عصر که در ازدحام آدم ها بود اما گم نمی شد نمی دانستیم دوستت دارم در غبار شلوغی چهار راه ها گم خواهد شد همان جا دست بردیم در تقویم به شاخه ای رسیدیم که خشک شده بود و برگی زرد از کمر درختی جوانه می زد رویاقنبری✍       از قلم تا جاودانگی... با شما! انتشارات حوزه مشق با عشق به کتاب و باور به استعدادهای این مرز و...

دومرغ عشق درون قفس باهم از عشق واسارت حرف می‌زدند ودرگوش هم آرام نجوا می کردند راستی آزادی، یارهایی، چه رنگیست؟ وآن‌ یکی به دیگری گفت؛ هرجا باهم باشیم همانجا آزادیست مهم این است که در دلهای هم زنده بمانیم وازادی به رنگ عشق ودلدادگیست پروانه فتحی مثل هیچکَس   🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹     من! آن درخت تنومند اما! زخم ِ بسیارخورده بر روی تنه جانم هستم ولی! اعتراف میکنم. تو زیباترین وعمیق ترین زخم کاری ریشه دواندهٔ در قلبم که بدون هیچ ترمیم و دوا هستی پروانه مثل هیچکَس         از قلم تا جاودانگی... با شما! انتشارات...

تابوت دختری تابوت دختری را بر دوش دارم که خودش را به جرم عشق سنگسار کرد قبل از آن که او را در بد نامترین گورستان شهر زنده به گور کنند قبل از آن که دستان کوچکش پرده های آبی آسمان را لمس و‌ گلدان های کوچک کنار پنجره اش را آب دهد قبل از آن که دیوار های اتاقش شاهد عاشقانه ترین رویا هایش و پرده های بی رنگش پر رنگ شود می ترسید پنجره را ببندت پنجره ی که هر روز مردی از کنار آن رد می‌شد و عطرش را در خلوت کوچه ها می پراگند می ترسید...