اثری از بانو ماهی( م.فردی) از نویسندگان انتشارات حوزه مشق
گذرِ زمان چاره‌ی کار نیست؛ گذر زمان چای را سرد، قند را آب، آدم را پیر، دل را بی‌تاب، مویِ رنگِ پرِ زاغ را مثل برف سفید، مشکل را بزرگ‌تر، غم را بیشتر، انسان را بی‌حوصله، شعله‌ی نیمه روشنِ عشق را خاموش، درد را عادی و دلتنگی را رفع می‌کند. قدِ نوشیدنِ یک چای فرصت آمدن و آب کردن قند در دلم را داری، اگر نیامدی و امیدوار یاری رساندن زمان بودی وقتی پیر شدم از تو برای نوه‌هایم هیچ نمی‌گویم، دلم تا بی‌تابت است منتظرت خواهم ماند، مویم که از فراقت سپید شد به حتم مشکل‌مان بزرگ‌تر هم خواهد...
