پایتخت شعر ایران

زادگاهم ، خانه ام ایران من مَهد من کاشانه ام ایران من خاک پاکت را به چشم سُرمه زنم آنکه بوسد قبله گاهت را منم سرزمینم راه تو راه دلم چونکه فرزند همین آب و گِلم بذر اجدادم در این خاکند و من خو گرفتم با نفس های وطن با تپش های تو هستم در امان شاعران در قلب تو آتشفشان حافظ و فردوسی سعدی نام بَر با نوای عشق مانند تبر می زنند بر قصه تاریک شب تا نگیرد میهنم آغوش تب تا نباشد ملتم غمگین و زار ابر مِهر تا فصل آزادی ببار قصه ی ما هم تمام...

‍زندانی  جغرافیای    پیکرت    هستم مصلوب  تاریخ پر از پیغمبرت هستم خط سیاهی از کتاب  عشق تو ، یا نه پروانه ای خشکیده لای دفترت هستم شیری ویک تاریخ  عاشق  صید  خود کردی جزء  به دام  افتادگان  لاغرت  هستم در  دامن  خشک  کویر بی صفایی  ها حتی  اگر زمزم نباشم ، هاجرت هستم شاید  یهودا  جلوه های  ویژه ای دارد دعوت  به  مهمانی  شام  آخرت هستم خوشحالی ات   چیز    بعیدی   نیست، می دانم کافر   به   یاران  بدون  باورت  هستم حتی  اگر  سر هم به روی تن نمی ارزد از  جمله ی  قربانیان   بی سرت  هستم معنای  عشق کور  را از ریشه...

قوی سیاه نرم نرم مویه‌گر، همسُرا با کُر بازتابیده زیر ماه شرنگ‌نوش و ساری بر تاریِ برکه. گرداگرد آب، شبانه ایماوش، به شبانی برق اختران راه می‌رود و روحش را می‌آمیزد با ریاح و روشنی. ارکیده‌های آبی و سرخ، که زهراب خورده و لب آب به خواب ابدی رفتند بوی شفابخششان به ژرفا و رنگ دلاویزشان صفای صورت آب‌ها شد. تا دوردست‌ها، پُرچراغی کاخی  نیست، تنها ملکوت ماه تاریکجایی است، با اندکی روشنا قوهای سپید و سیاه، اینجا در درنگ‌ برکه‌ی پَریش ایماوش در لقای خویش است. میثم نکوئی         ❤️❤️ روابط عمومی انتشارات بین المللی حوزه...