پایتخت شعر ایران

پنجره بی آنکه در هیچ واژه نامه ای بتوانی بیابی در شعر من مترادف می شود با کلمه ای خیلی شخصی که تورا میخوانم با آن صدایم شتابانتر از صاعقه ای لال دست چشمانم را می گیرد و می رساندش به سر کوچه باد همراه صاعقه ی لال می پیچد لابه لای جیرجیرِ لولای پنجره اما چشمانم افتاده روی دکمه پیراهن تو و باز برای تو میخواهم بخوانم غزل خداحافظی را صدایم از لالی درمی آید صاعقه وار با اینکه می دانم با همین کت و شلوار آبی پیراهن زرد با همین لبخند کمرنگ و کفشهای واکس زده نارسیده به...