پایتخت شعر ایران

او چشم هایم بود بیشتر از جانم به او وابسته بودم بی او لنگ بود هم جانم هم جهانم با او هرآنچه باید را میدیدم و هرآنچه نباید چشم هایم را میبستم با او آغازگر جهان تازه ای بودم گویی به جهان زیبایی وارد شده بودم آنگونه که سعادت مینامندش بی شباهت به بهشت نبود هرآنچه دلیل حال خوبم بود را با خود داشت اگر لحظه ای نمیدیدمش دلتنگش بودم و اگر بیشتر میشد به احتضار نزدیک انقدر میخواستمش که حتی آن هنگامی که در آغوشم بود دلتنگش میشدم شاید اگر نفسم به نفسش نمیخورد احساس میکردم سال هاست ازو...