پایتخت شعر ایران

یقین دارم که می آیی شبیه مرغکی درشب به روی شانه ام تا صبح غزل از دوش می‌خوانی دل دیوانه ی رویا در اعماق سیاهی ها همیشه روزنی دارد ز فردا های بی تکرار اگر از من بریدی تو به تاوان گناهم بود گناه من همان عشقیست که از روی صداقت بود در این بازار گرگ دره به حراج می رود عشقت مگر با حیله ای باشد نقاب بر چهره ات هرشب من از خود ضربه می خوردم برای باور ساده برای بی کلک بودن در این دنیای بیچاره نترس،تنهاییم امروز به دور از هر غم وکینست قبول کردم نبودت...

دل تنگ دلم گرفته ما را هم! می‌گویم: با ما هم!؟ می‌گوید: تا کی تو بار غم بگیری؟ تا کی تو مرا پر کنی‌‌و سر بروم؟ تا کی غروب به غروب از نفست بروم با های و هوی‌ِباد؟ تاکی به عمقِ‌زردیِ چهره ی برگِ پاییزی بروم؟ تا کی از غم نگاه های تب دارت مثال پاییزیِ آه عاشقان شوم ؟ هنوز می‌گفت، نفهمیدم تا کی شد من اما رفته بودم به پیشواز آغوش نماد‌های زمستان     زنجیره دو زنبور به حادثه‌ی گل و تمنای شهد نه عسل نشسته‌ایم روی گلبرگ‌های تردِ یک رزِتنهایی باید یکی ملکه و یکی کارگر...

آواز روزگار ای صبح زیبای روزگار با طلوع تو آسمان شادمان است زمزمه پرندگان، نغمه ای دلنشین چون سمفونی امید در گوش جان است ای سپیده دم روشن، ای سحر زیبا با فروغ تو شب تیره رو به پایان است دمیده می‌شود در کوی و برزن نسیم خنک صبحگاهی ز پنجره ها سرکشیده می شود بوی نان تازه و چای صبحانه کودکان خندان به مکتب می روند که درس و معرفت برایشان ارمغان است غم و درد فراموش شده، اندوهی نیست که هر روز صبح، آغازی دوباره است زندگی جاری است و امید در دل هاست که فردا روزی بهتر...

آن گِل که در این سیر بقا بنا نشد گویا که بگندید واز او رها نشد هنری را که زند سکه از آن فلز عشق صد لطمه خورد لیک و ولی فنا نشد       عشق پیوند دو قطبیست که معمار نهاد ورنه فرهاد کجا طالب شیرین بود در ره عشق میندیش که مقصد به کجاست همتی خواه که جویش دل فرهاد گشود       آنان که در این دایره نقطه پرگار شدند درجمع بسی رنج کشیدند و مدد کار شدند گو که پروانه در این دایره دانست که شمع نقطه رنج محیط است وبدورش خط پرگار شدند...

من باد و بارونم من بید مجنونم کارم شده گریه با حال داغونم من جنگل راشم باید قوی باشم از ریشه هام دورم باید خودم پاشم خسته از آدم هام تو جمعشون تنهام هر شب عوض میشه جای من و غم هام من گریه ی کوهم سنگی که مجروحم چند وقتیه رفته جسم من از روحم من عمق اقیانوس من حسرت فانوس گنجی تو من دفنه از عهد دقیانوس خسته از آدم هام تو جمعشون تنهام هر شب عوض میشه جای من و غم هام تو صخره ی سردی تو جنگل زردی بازم امیدوارم یک روز برگردی   مریم کریم...

*باغ‌های نجارها* اواسط دهه‌ی شصت بود؛ سال‌هایی که دوران شیرین کودکی‌مان به صدای آژیرِ وضعیت قرمز و بوی دود آمیخته شده بود و حس ترس از انفجار پیاپی موشک‌، کمبودها و اضطراب‌های حاصل از جنگ، همراه همیشگی‌مان بود. منزل "آقای کوشا" روبروی خانه‌ی پدرم بود؛ در همان کوچه‌ی پهنی که  درختان چنار دو طرفش، با شاخه‌های در هم تنیده، اجازه‌ی پا گذاشتن نور خورشید به کف کوچه را نمی‌دادند. آقای کوشا سه دختر داشت. دختر دومش "سیمین" آن روزها دوازده یا شاید هم سیزده ساله بود و من پسری پانزده، شانزده ساله. هنگام غروب؛ آن کوچه به یک صحنه‌ی نمایش...

می‌ترسُم می‌ترسُم بیدار بشُم و تو نِباشی‌از خواب بپرُمُ در خیالُم نِباشی؛ مو تا لب شَط نِشِستُم،‌‌ بعثی رسیده بود. گفتمش: وُلِک کوکا، نِنَه‌ات تنهاست. صِدام به گوشِش نرسید، با خودُم گُفتُم غرور داره آبودان، فقط آبودان نبود غیرت بود! نِیومِد ببینُمِش می‌گفت: باید بِرُم. کور شُدُم بَسکی اخبارِ پاییدُم خبر لاله های پرپر شده! دلُم صابون زدم گُفتُم: کوکام میاد خارک می‌خریم، عامو فصل خارک رفت‌ تو نِیومدی؛ خُ کوکا مو می‌ترسُم، می‌ترسُم پلاکت بِرام بیارن. صدای ژِسه تا میاد؛ دِلُم رخت عزا پهن می‌کنه با خودُم میگُم: بِرُم بهمن‌شیر، بی کوکام؟ مو جِواب نَنِه‌ات چی بدُم؟! میگه مو...