پایتخت شعر ایران

«نور گمشده» در ساحل زمان، موج سکوت و سکون، به سپیدی موهایم می‌خورد؛ خستگی از دل جبر سیاه زمانه، می‌دمد در رویاهایم بی امان. روزهای سپید پیش رو، زمانه‌ی سیاه در سرزمین خستگان، پشت سر. در فراسو امید، آرزو. در پنجره‌ی شب، به دنیایی از ستاره‌ها می‌نگرم؛ با مرهم فراموشی، خاطرات سیاه را می‌پوشانم. تاریکی در آغوش سکوت ناپدید می‌شود و تنهایی می‌رود رو به خاموشی. در این خانه خاموش، سپید سکوت و سیاه زمانه‌ ام، خسته و آواره. آواره میخانه ام. «هیچ»     علی پور زارع       ❤️❤️ روابط عمومی انتشارات بین المللی حوزه مشق https://ketabbaz.hozeyemashgh.ir...