پایتخت شعر ایران

مرثیه هنوز مرثیه خوانم، خودم برای خودم پـُرم ز شـوق نگفتن، در انزوای خودم مگر که مرگ بخواند مرا که غیر از این نمی شوم سر مویی رها ز جای خودم ز دوست شکوه نکردم، چنان که آخر کار وفا نمودم و ماندم، خودم به پای خودم هزار لاله‌ی خونین جگر عطش دارم هزار تشنه به رگهای سرخ نای خودم اگر بناست که عاشق، بمیرد از غم و درد چه بهترست که اوّل، شوم فـدای خودم بخوان قناری عاشق، دگر مجالی نیست تو بر مزار من اینک، ز شعرهای خودم از این فراز غــزل، بشنوند اهــل هـنر هنوز مرثیه خوانم،...

چمدانم خالی است تکه ای شعر فقط خواهم برد تا که در جاده ی غربت تنهایی خود کورسویی ز دل شعر بیابم گاهی بار بستم که از اینجا بروم بار بستم که شبی از دل شب دل بکنم بار بستم که چو مرغان هوا پر بکشم من بلیطی دارم از قطاری که روی ریل نمی خواهد رفت ریل هایی که همه روی خط تکرارند من بلیطی دارم از قطاری که مرا تا به ابد خواهد برد عاقبت شعر مرا خواهد کشت تا مرا بین دو صد سینه سخن دفن کند شعر می ماند و من میمیرم سال ها بعد کسی...