پایتخت شعر ایران

‍ ‍ ‍ رفت چون مصدرِ رفتـــــــــن فرصت از دست که می رفت به دل غم می شد سیل می آمدو در لاله کمر خم می شد گیسوان از پس هرشانه نمی تابیدند ماه درپرده ی این خاطره قایَم می شد چشمِ شیرینِ زمان شعر مرامی دزدید گوش فرهاد کر از تیشه ی ماتم می شد پرده بی پنجره یکریز به خود می لرزید خشت خشت بدن اجزای تنی بم می شد خلوت دامن گلدار به یغما می رفت تکمه ای ازدل پیراهن من کم می شد کاش عیسی به سراغ غزلم می آمد تاکه دل زنده به پای گل...

دوسه روزی که نسیم‌جان وزیدن نگرفت مرغ  احوال  دلم  میل  پریدن‌  نگرفت سوت و کور آنکه سرای دل دیوانه ی ما در پگاهان هوسم پرده دریدن‌ نگرفت روز ها بهر چه من پرسه زدم، راه چه بود؟ شب اگر ماه نشد ، ستاره چیدن نگرفت بی حضورش  می  انگور  موثر  نشده گل فروش آمد و دل شوق خریدن نگرفت می‌روم تا سر کویش  نکند  رنجور است نی لبک بر لب و  لب، تاب دمیدن نگرفت به تب گیس بلندش،  سر آن خانه شدم بی حیا چشم من آن اذن به دیدن نگرفت پی آن خال لبش عاشق و‌ مستانه سرم...