پایتخت شعر ایران

مرا احساس ویرانگر چنان کشته که بی جانم نمی دانم که جان دارم ویا روحی پریشانم چرا سیال ذهنم را ربودی مثل مغناطیس نگو شهری که گم گشتی بسان شهر آتلانتیس تو مثل ساحری هستی که در باران مرا بردی درون دستهای تو عروسک بودم و تندیس تو برمودای اقیانوسی و بلعیده ای من را زمان گمگشته در جانم مرا گم کرده این تلبیس حکایت های چشمانت نه نسکافه نه تریاک است دمی ساکن به تفلیسم گهی هم ساکن پاریس عجایب خلقتی هستی دلم پرواز می خواهد شکسته بال و پرهایم تمنایم شده پردیس آتشکـــــــــده یاسمن بدری  از خوزستان رامشیر...

پرِ پرواز تا که از عشق تو من آواره ی صحرا شدم دلشکسته با خدای خویش هم نجوا شدم خرقه پوشی گشتم و دیوانه ای خانه به دوش خسته از جور زمانه، تارک دنیا شدم با خدای خویش گفتم آنچه در دل داشتم لب گشودم پیش او رسواترین رسوا شدم سر به زانوی خیالش چون نهادم نیمه شب مست از بویش خرامان واله و شیدا شدم گفتمش ای عشق ای معبود من، حی ودود از لبانت تا شنیدم نکته ها دانا شدم کور بودم من در این دار مکافات ای خدا تا نظر کردی به حالم ناگهان بینا شدم همچو...

"داغِ وداع" ناگهان در شلوغیِ بازار دیدمش.. خودش بود.. با همان لبخند.. با همان نگاه.. نفسم به آنی بند آمد وُ قلبم تحمل این حجم از خون ورودی به دهلیزهایش را نداشت.. پاهایم سست شده بودند وُ نزدیک بود روی زمین ولو شوم. با ته مانده ی جانی که هنوز در بدنم سوسو می زد، به نزدیک ترین تکیه گاهی که اطرافم بود، دخیل بستم. نه پای رفتن داشتم و نه دلِ ماندن.. دنیا به دور سرم می چرخید وُ من حتی نای این را نداشتم که صدایش کنم. او را از خودش هم بهتر می شناختم و خاطرش همیشه...