پایتخت شعر ایران

❤️❤️❤️ هم ناب ترین شعر زمینی هم کفر منی،آفت دینی تا اشهد دل پیش تو گفتم جبریل شدی، نور یقینی در جام تهی مانده ی دنیا آینده و امروز و پسینی ما را چه غمی هست که هرجا در وسعت هر ذره مبینی در رونق بازار زمانه غیر از تو نداریم نگینی سبحانک اعلی و عظیمی ساغر شکنی ،نوش ترینی والله اگر نسخه نپیچی یک عمر بنوشم غم و کینی ای عشق کماکان که سخن رفت وارسته ترین آیه ی دینی ❤️❤️❤️ 🌱🌸🌱🌸🌱🌸 لحظه ها در عاشقی احرام می گیرم ببین تا تو باشی پیش من آرام می گیرم ببین...

پیوند بعد از تمام سبز شدن ها جوانه زدن ها با آغوش تو پیوند می خورم بوی تو هر نفس به نفس تازه تر ها که می کنم گرما به روی پنجره ها هاله می زند در عمق شب در لابه لایه ملتهب واژه و سکوت تصویر تو ... مردی به روی خستگی اش تاب می خورد نزدیک و دور تکرار می شود در لابه لای گم شدن و ترس و دلهره بندی گره زدم انگشت تو نشانه ی یک مای دیگر من پا به پا بازی قدم زدم ❤️ تلاطم من نه دلم تنهایی عجیبی دارد شاید تقصیر جغرافیای...

فتحِ جنون ـــــــــــــــــــــــ اینچنین دست به خودزنی میزنم که دوستت نداشته باشم و آتش به جانم می اندازم تا نبضِ هراسانِ باد شعله های فریادم را از زیرِ خاکستر به زوزه درآوَرَد فوقع ما وقعَ یادم تورا فراموش.. جا نمیگیرد کوچ در شعر سمفونیِ سکوت و آشفتگیِ سطرها و من نمیگویم و تو نیز نمیپرسی! که تکه تکه ی روحت در دهانِ پرزخمِ تنت چگونه تاب می آوَرَد؟! و هردو میدانیم که این ذراتِ سوخته و بهم چسبیده ی جانم تاابد،زیرِ خاکستر تاول روی تاول پوست اندازی میکند فوقع ماوقعَ سکوت را بلعیده ام و تشریحِ روحم را در تجاوز...

پنجره ای میخواهم رو به روشنایی صبح باز شود روبه کوچه های خاکی معصومیت خالی از وحشت وغربت وسایه ساری از مهر وعشق به سوی وسعت مهربانی که دست تنهایی در دستانش به میهمانی خورشید رویم ولبریز از صدای عشق هم صحبت گلهای آفتابگردان شویم.. ❤️ زیر بیداری این سقف بلند در سکوتی عمیق میشوم وصدایی در این سکوت نهیبم میزند گره میزنم دلم را به عشق او عشقی که ابدی وبی همتاست ومرا در میان لحظه های ثابت زمان به اوج میکشاند با طراوتم میان این عشق خدایی وخودرا تا ابد به او وعشق درونش می سپارم وبا خیالی...

بی گل روی تو یارای سفر نیست مرا گذر از هرکه کنم از تو گذر نیست مرا باش تا هر نفسی مرهم جانم باشی جز تمنای وصال تو هنر نیست مرا بی دلان منع کنند عشق تو را از دل من باز غیر نگهت شوق دگر نیست مرا دیده بستم بجز از روی تو بر هرچه که هست جز نبود تو دگر هیچ خطر نیست مرا همچو مرغی که گرفتار حصار قفس است بی تو ای عشق دگر بار سفر نیست مرا مرهم زخم و امید دل شیدای منی بی تو هرشب بجز از دیده ی تر نیست مرا ❤️...